Savaşın en kanlı günlerinden biri…Asker, en iyi arkadaşının az ileride kanlar içinde yere düştüğünü gördü. İnsanın başını bir sa

niye bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru altındaydılar. Asker teğmene koştu: ”Teğmenim fırlayıp arkadaşımı alıp ge

lebilir miyim?” ”Delirdin mi” der gibi baktı teğmen, ”Gitmeye değer mi ? Arkadaşın delik deşik olmuş. Büyük olasılıkla ölmüştür

bile. Kendi hayatını da tehlikeye atma sakın.” Asker ısrar etti. Teğmen; ”Peki” dedi. ”Git o zaman.” İnanılması güç bir mucize.

Asker o korkunç ateş yağmuru altında arkadaşına ulaştı. Onu sırtına aldı ve koşa koşa döndü. Birlikte siperin içinde

yuvarlandılar. Teğmen, kanlar içindeki askeri muayene etti. Sonra onu sipere taşıyan arkadaşına döndü: ” Sana değmez, yaşamın

tehlikeye atmaya değmez, demiştim. Bak haklı çıktım. Bu zaten ölmüş.” ” Değdi teğmenim” dedi asker. ” Nasıl değdi?” dedi

teğmen. ”Bu adam ölmüş görmüyor musun?” ”Yine de değdi komutanım.” dedi asker. ”Çünkü yanına ulaştığımda henüz

sağdı. Onun son sözlerini duymak, dünyaya bedeldi  benim için…” Sonra arkadaşının son sözlerini hıçkırarak tekrarladı

teğmene : ”Tom, geleceğini biliyordum!…” demişti arkadaşı… ”Geleceğini biliyordum…”

Tweet