yalnızlığım…

Bir bar taburesi üzerinde oturuyorsundur.
Önce barmenle gözgöze gelirsin.
-Hoşgeldiniz !
“Merhaba” dersin kısık bir sesle, boğazından kolay geçecek bir şeyler istersin o an gözün neyi kestirdiyse işte..
Sonra “Daha sert lütfen” demeye başlarsın.
Daha sert !
Yaşamak gibi.
Gırtlağın yandıkça, dinecek sanırsın ağrın.
Diner de..
Dünyanın ritmine eşlik etmeye başlar kafan. O kadar şiddetlidir ki hissettiğin şey sigara paketlerinin ne çabuk boşaldığını farketmezsin.
O kadar ağırdır ki taşıdığın yük, dudaklarını ısırırsın, ellerinle oynarsın, dalar gidersin bir yerlere içinden son kez görebilmeyi dilersin birilerini, birilerini ne çok özlediğini düşünürsün. Arasan ne der ? Ne dersin ? Kaç saniye sürer ? Açar mı ? Kiminledir şimdi ? Aldatıldın mı ? Neden terkedildin ? Nasıl bitti ? Suçlu musun ? Gururun yeter mi affetmeye ihaneti ? Haklı ama özür dilemeye de hazır olan mısın ? Haksız ama pişman mı ?
Ayağa kalkarsın, ücretini ödersin yalnızlığının.
O an ne duyduğunu biliyorum.
Bağıra bağıra ağlamak istediğini.
Yeter diye bağırmak!
Yalvarırcasına bağırmak.
Ağlamak..
Ağlamak…

Kalabalık bir caddedesindir.
Ellerin cebinde, başını eğmiş yürüyorsundur.
Küçük adımlarla, kimseye çarpmadan..
Öylece yürüyorsundur. Amaçsızca, nereye gittiğinin önemi yoktur o an.
Kaçmak fikrine hakimsindir. Ve kaçmak, yalnızca bir eylem değildir.
Yürüdükçe kusuyor gibi hissedersin.
Hırsını, öfkeni, sevgini..
Unutmayı dilersin.
Hepsini !
Herşeyi..
Kurtulmak istersin..
Dayanılmaz bir acı vardır göğsünde, hava soğuktur. Senin halin yoktur, üşümeye bile.
Rüzgardan dağılan saçlarını toplamaya da yeltenmezsin.
Bir banka oturur, insanları izlersin önce adımlarını sayarsın, binlerce insan geçer önünden, sana benzeyenler ve benzemeyenler vardır..
O an bir şey olur bana,
Seni bilmem..
Bir tabanca alıp önüme geleni öldürmek isterim..
Çevremde tek bir insan bile kalmayana kadar öldürmek.
Çığlıklarını duymak hepsinin.
Hepsinin benim kadar ölü olduğuna şahit olmak isterim..
Bir sigara yakar,
Ayağa kalkar,
Yürükeye devam ederim.
O an ne hissettiğimi biliyorum, ama yazamam.

Evdesindir.
Duşa girersin,
Musluğu sonuna kadar açarsın. Sessizce süzülür önce gözyaşların, gittikçe artar sayısı damlaların. Göğsün daralır.
Eline bir jilet alıp kendini kesmek istersin.
Bu öyke kolay değildir, inan.
Kafanı duvarlara vurmak gelir içinden.
Elinde olmadan yalvarırsın,
“Allah’ım lütfen!”
O an ne hissettiğini biliyorum,
O duşun altında nasıl ağladığını,
Tam olarak nerede olduğunu acının.
Seni neyin bu hale getirdiğini.
Delirmek istediğini..
Hakim olamadığını daha fazla kendine.
Yumruğunu nasıl sıktığını..
Dişlerini sıkmaktan çenendeki kasılmasının tadını…
Yine de herşeye rağmen ölmene izin vermeyen bir umuda sahip olduğunu.
Biliyorum !

Yatağındasındır.
Uyumak bir kaç saat kurtulmaktır bu hayattan.
Ama uyuyamazsın.
Gözlerini kapadığında beliren suretler yüzünden çıldıracağını sanırsın..
Öyle ki tüm organların aynı anda ağrımaya başlar.
Kendini avutmaya çalışırsın, bir kaç belki ile..
Bir sağa, bir sola döner durusun.
O an aklından nelerin geçtiğini biliyorum.
Nasıl dua ettiğini..
Neleri sorguladığını, neleri kabullenemediğini.
Malesef, kafana bastığın yastıkla kurtulamayacağını da biliyorum o işkenceden..

Bir sabah uyanırsın.
Adını bile unuttuğun bir kadın/adam vardır koynunda..
Asıl dram buradan sonra başlar.
Herkesi kandırabilirsin, herkesi aldatabilirsin, herkese yalan söyleyebilirsin ama kendine asla !
Bilirsin…

Tweet